Wat kan een vanvoor-in-de-dertiger, braafjes getrouwd met twee kinders, nu voor belangrijks te melden hebben, vraag je je misschien af.
Terecht, de kans is klein dat deze weblog het wereldnieuws zal halen. Als je op zoek bent naar scoops en nieuwtjes, moet ik je dan ook teleurstellen. Het enige dat ik hier te bieden heb is een venstertje, op mijn leven, gedachten enzovoort.

21 oktober 2008

Life goes on

Ook 15 jaar EV is intussen gevierd, 't was fijn om in't praatcafé nog eens zoveel bekende gezichten te zien. Leuk om bij te praten.
Minder leuk om te merken dat sommige mensen me blijkbaar gigantisch kwalijk nemen dat ik tijdens mijn stagejaar weinig tot geen tijd had. Ik dacht dat het met die mensen wel overkomelijk zou zijn, misschien was ik mis.

Woensdag naar informele gespreksavond inclusief etentje geweest in Duffel, over de opleiding psychiatrie. Hoe meer info ik krijg, hoe meer ik twijfel. Gebabbeld met Stien, en zij ziet me meer in de volwassenpsychiatrie, maar ik ben bang om de ontwikkelingsgerichte dingen te missen, en de spelkamers vind ik zo leuk. Maar volwassenpsychiatrie is ook leuk, interessant, misschien ook meer verscheiden.
Ik ben er alleen maar min of meer zeker van dat ik graag één of meerdere jaren onderzoek wil doen. Misschien wel doctoreren. Maar als je gaat doctoreren wordt er van je verwacht dat ze je kunnen inschakelen in het onderwijs. En één van de redenen waarom ik geen godsdienstwetenschappen wilde doen is dat ik geen les wilde geven. Ik geloof dat ik hier ooit schreef dat ik een slechte leerkracht zou zijn. Een ex cathedra leerkracht. Bah. Zo één waarvan iedereen denkt dat ze een vakidioot is en stiekem in slaap valt. Zo één die ik niet zou willen worden.
Maar dus wel onderzoek. Bij Capri, graag. Capri heeft interessante onderzoekslijnen.
Maar welke opleiding? Weet ik niet. Sowieso wil ik, welke kant ik uiteindelijk ook kies, een jaar van elk in de eerste twee jaar opleiding. En dan daarna een jaar onderzoek (maar lukt dat dan wel, met kindjes en al?) als ik besloten heb of ik al dan niet de goeie keuze heb gemaakt.

Alles is zo onduidelijk, zo onzeker, ik wou dat ik wist wat ik wilde. Dat ik alles wat ik misschien wilde kon uitproberen. Maar Stien zei dat ik dan nog altijd niet zou weten wat ik wil. En ik denk dat ze stiekem wel gelijk heeft. Dat ik een geboren twijfelaar ben. Dat ik bang ben voor Grote Keuzes.

Grote Keuzes als carrière, samenwonen, trouwen, trouwfeest. Maar alleen over dat eerste zit ik zo te dubben. Al is dat op zich nog vele malen meer omkeerbaar dan de rest. Daaruit zal ik dan maar besluiten dat ik behoorlijk zeker ben van mijn liefjes-keuze. Hoe vreemd het ook is dat we al bijna 3 jaar samen zijn. Dat ik 3 jaar geleden samen met Bob stond te roken op Tim z'n binnenkoer, dat ik stond te klagen over mijn onduidelijke gevoelens en wat ik ermee aanmoest, en Bob toen heel droog zei dat ik een maand later zou komen vertellen dat ik ermee samen was. Ik geloofde hem ni, vond dat belachelijk, en kijk, over een paar maanden wonen we samen, met katten en al. Het model-lesbokoppel. Zeker als ik de lijn van niet buiten komen die vorig jaar mijn leven is binnen geslopen blijf doortrekken, maar da's niet het plan, gelukkig.

Vrijdag nog eens uitgeweest. 't Was extreem lang geleden, en't deed wel goed, al zijn we niet lang gebleven en heeft het desondanks belachelijk veel geld gekost. Een colake voor 2,5 euro, daar gaan we dus ni elke week uit! 't Heeft mij in elk geval doen beseffen dat het deugd kan doen om uit te gaan, en ik kijk nu nog meer uit naar de feestweek en de bijhorende TD's enzo.
Ssssspannend, hè Wim?! :P

En Souad, je hebt gelijk, en ik weet dat je gelijk hebt, maar toch lijkt het allemaal zo belangrijk...

09 oktober 2008

op een dag vind je de job van je leven...

... en dan ben je weg, en gelukkig, en helemaal uit de twijfels.
Als dan ook nog blijkt dat er zoveel plaatsen zijn en je je dus helemaal geen zorgen moet maken over de specialisatiemogelijkheden, kan je op je twee oren slapen.

Maar dan... ben je bijna halverwege je co-schap, en duikt de twijfel weer op. Is dit wel echt wat je wil? Zou de volwassenpsychiatrie toch niet meer je ding zijn? Wat doen die mensen eigenlijk een hele dag? Jij zit daar wel, in dat staflokaal, te wachten tot de tijd voorbij gegaan is, maar zij werken, maar wat voor werk?

Vragen, twijfels, onzekerheid.

Ik weet het niet meer.

En onze unief blijkt de enige waar 1. de co-schappen zo belachelijk kort zijn, op een maand kan je je niet inwerken, zeker niet in deze branche, als die kids elke 2 weken of elke maand iemand anders zien passeren worden ze (nog meer) knetter. (ter vergelijking: in Gent zijn het co-schappen van 9 weken elk!) en 2. de 2 psychiatrische disciplines niet gecombineerd mogen worden.

Bah.