Testament
Ik viel er bijna door van mijn stoel, toen ik het deze ochtend plots besefte. Het graag meegzongen lied van Boudewijn de Groot is sinds eergisteren ook op mij van toepassing. Na 22 jaren in dit leven... Ik heb echter weinig zin en reden om nu al een testament te maken van mijn jeugd. Mijn jeugd is immers nog lang niet voorbij. Niet alleen ben ik nog volop aan het studeren, is het geld verdienen en op eigen benen staan voorlopig nog toekomstmuziek, maar ik voel me ook nog helemaal niet volwassen. Meestal toch, op de momenten dat ik mezelf kan relativeren :)
Ik ben nog altijd een zacht eitje, zo las ik gisteren een jeugdboek dat ik per toeval uit de bib had meegenomen en het was nogal triestig, 'k heb echt tranen met tuiten gejankt. Ach, klein zijn is fijn, niet teveel verantwoordelijkheid, en als'k me niet erger aan de mama en de papa is het best gemakkelijk om thuis te komen, het eten wordt voor mij op tafel gezet, ik hoef ook niet te kuisen, er niet aan te denken dat de vuilkar komt etc. Ben wel benieuwd of er iets in huis zal komen van het grote Canada-avontuur waarover mijn ouders een paar weken geleden over begonnen, dan moet ik op kot en helemaal voor mezelf zorgen en al, spannend :)
Waarschijnlijk wordt het toch weer niks, dus'k zal nog maar niet teveel dromen.
22 dus, en't voelt hetzelfde als 19, eigenlijk. Zuper!
Doet me eraan denken dat het weeral veel te lang geleden is dat ik geprofiteerd heb van mijn studentenbestaan, en dat het dus tijd wordt om nog eens stevig uit te gaan, of ten minste een lange nacht filosoferen op café. Lieve vrienden, call me als je zin hebt om mijn gezelschap te zijn :)
PS: Intussen ben ik exact 28 dagen gestopt met roken, en het verlangen naar een sigaret wordt met de dag minder, hoeraatje voor mezelf!
Na tweeëntwintig jaren in dit leven
maak ik het testament op van mijn jeugd.
Niet dat ik geld of goed heb weg te geven,
voor slimme jongen heb ik nooit gedeugd.
Maar ik heb nog wel wat mooie idealen,
goed van snit, hoewel ze uit de mode zijn.
Wie ze hebben wil, die mag ze komen halen,
vooral jonge mensen vinden ze nog fijn.
Aan mijn broertje dat zo graag wil gaan studeren
laat ik met plezier het adres na van mijn kroeg,
waar ik te veel dronk om een vrouw te imponeren
en daarna de klappen kreeg waarom ik vroeg.
En dan heb ik nog een stuk of wat vriendinnen
die wel opgevoed en zeer verstandig zijn
en waarmee je dus geen donder kunt beginnen,
maar misschien krijgt iemand anders ze wel klein.
Voor mijn neefje zijn mijn onvervulde wensen
wel wat kinderlijk, maar ach ze zijn zo diep.
Ik behoorde immer tot die groep van mensen
voor wie het geluk toch altijd harder liep.
Aan mijn vrienden laat ik gaarne het vermogen
om verliefd te worden op een meisjeslach.
Zelf ben ik helaas een keer te veel bedrogen,
maar wie het eens proberen wil, die mag.
Mijn vriendinnetje, ik laat je alle nachten
dat ik tranen om jouw ontrouw heb gestort.
Maar onthoudt dit wel: ik zal geduldig wachten
tot ik lach omdat jij ook belazerd wordt.
En de leraar die mij altijd placht te dreigen:
jongen, jij komt nog op het verkeerde pad,
kan tevreden zijn en hoeft niets meer te krijgen.
Dat wil zeggen: hij heeft toch gelijk gehad.
Voor mijn ouders is het album met de plaatjes
die zo vals getuigen van een blijde jeugd.
Maar ze tonen niet de zouteloze praatjes
die een kind opvoeden in eer en deugd.
En verder krijgen ze alle dwaze dingen
terug die ze mij te veel geleerd hebben die tijd.
Ze kunnen mij tenslotte ook niet dwingen
groot te worden zonder diep berouw en spijt.
En dan heb ik ook nog enkele goede vrienden
maar die hebben al genoeg van mij gehad.
Dus ik gun ze nu het loon dat ze verdienden,
alle drank die ze van mij hebben gejat.
Verder niets, er zijn alleen nog een paar dingen
die ik houd omdat geen mens er iets aan heeft,
dat zijn mijn goede jeugdherinneringen,
die neem je mee zolang je verder leeft.
Labels: verjaardag, volwassen
posted by Karolien @ 12:17
4 comments
