Wat kan een vanvoor-in-de-dertiger, braafjes getrouwd met twee kinders, nu voor belangrijks te melden hebben, vraag je je misschien af.
Terecht, de kans is klein dat deze weblog het
wereldnieuws zal halen. Als je op zoek bent naar scoops en nieuwtjes, moet ik je dan ook teleurstellen. Het enige dat ik hier te bieden heb is een venstertje,
op mijn leven, gedachten enzovoort.
Het moeder-gen
Ik heb er al meerdere gesprekken over gehad, met onder andere Tim, en hoe meer de tijd vordert, hoe meer ik ervan overtuigd raak dat er zoiets bestaan als het moeder-gen. De wetenschapper in mij steigert bij de volgende theorie, maar voor één keer: fuck de wetenschapper in mij!
Het moeder-gen raakt geactiveerd tijdens de bevalling. Het maakt je overbezorgd, zorgt ervoor dat je je kroost niet wil en kan loslaten, waardoor je ze soms bijna maniakaal gaat controleren. Je krijgt ook geheugenverlies, waardoor je vergeet dat je dingen al dertigduizend keer verteld hebt, en ze dus steeds opnieuw vertelt. Als mensen je daarop wijzen, word je boos. Niet alleen vertel je dingen steeds opnieuw, je hebt ook de vreemde nood om álles aan iederéén te vertellen. Alsof je geen doel meer hebt in je leven als je niet de helft van de tijd kan ratelen. Eén van je favoriete zinsnedes is bovendien: de zuster van de neef van de tante van ... Als mensen je daarop wijzen, word je boos.
Je wensen kunnen van de ene dag op de andere compleet omdraaien. De ene dag zeur je omdat je kind niet genoeg doet voor school, de volgende dag zeur je omdat hij/zij de hele dag op zijn/haar kamer heeft gezeten om te werken voor school. (Al vraag je nooit wat hij/zij de hele dag heeft gedaan, en negeer je de informatie als ze ongevraagd gegeven wordt.)
Herkenbaar?
Valt het op dat het de laatste dagen niet zo botert tussen mij en the mother-unit? Dit is zo'n dag dat ik wenste dat ik een studierichting had gekozen die ik alleen vijf dagreizen ver kon volgen, waardoor ik met geen mogelijkheid thuis kon blijven studeren. Nog maar vier jaar, dat is dan mijn schrale troost.
Sinds wanneer is word verification trouwens nodig voor het posten? Ah, okee, blijkbaar denken ze dat dit een spam-blog is... Ben ik te ijverig ofzo? Of zijn ze boos omdat ze niet begrijpen wat ik allemaal schrijf :)
Chauvinist tot in de kist!
Mor't stad is toch zoe schoewn menier!
Mijn stad heeft gouden torens Mijn stad heeft grijze straten Mijn stad ligt langs de Schelde 's Nachts te slapen Mijn stad heeft rode lippen En een hart van diamant Ze uren naar me kijken Ze kan me schaamteloos verleiden, want... ...Mijn stad heeft mooie benen Mijn stad heeft felle ogen Mijn stad kan weinig geven Maar ze kan zoveel beloven Mijn stad heeft een verleden Waar ze nooit iets van vertelt Ze is betoverd door de liefde En verloederd door het geld Maar ik hou van mijn stad Ik hou van mijn stad Mijn stad, mijn stad, mijn hart Mijn stad verstopt de mensen Zonder geld, zonder bezit In de godvergeten krotten In de kamer zonder licht Daar wonen tandenloze vrouwen Door de weemoed aangedaan Ze hebben zovel te vertellen Maar geen mens kan ze verstaan En in mijn buurt lopen de hoeren op het grote Astridplein Ze zijn dicht bij het station Maar ze nemen nooit de trein In elke straat ben ik geboren Ik ken de weg naar elke kroeg Want ik heb mezelf gezocht hier Van 's avonds laat tot 's morgensvroeg En ik hou van mijn stad Ik hou van mijn stad Mijn stad, mijn stad, mijn hart Mijn stad, mijn stad is zacht Zo zacht als helder water Ze is teder voor een dromer Ze heeft een haven voor piraten En mijn stad, mijn stad is hard En onuitstaanbaar arrogant Want ze haat, ze haat een vreemde Uit een ver en arm land Maar ik hou van mijn stad Ik hou van mijn stad Ik hou van mijn stad Ik haat, ik hou van mijn stad Ik hou van mijn stad Ik haat van mijn stad Ik hou van mijn stad Mijn hart
(Stef Bos)
Quel weekend
Al bij al een vrij rustig weekendje gehad, hoewel ik zeker m'n bezigheid had.
Vrijdagavond begonnen met de Yazata-party. Arab Funk is tof, maar niet te lang, bekend volk is tof, maar ze mogen wel wat langer blijven, de nachtbus is tof, maar dan moet ze wel komen, taxi's zijn tof, maar dan moeten ze wel komen opdagen, mensen die je een lift aanbieden zijn sympathiek, alleen jammer dat het vaak lijkt alsof ze je na de rit door de Waaslandtunnel liever naar ergens anders meenemen...
Kort gezegd heb ik er vrijdagnacht meer dan een uur over gedaan om thuis te geraken van aan de Red&Blue. Ik was daar vertrokken om tien over drie, en was ervan overtuigd dat de nachtbussen zoals vorige zomer nog steeds reden om half twee en half vier. Helaas Pindakaas. Ik was aan de halte aan de waaslandtunnel om iets voor half vier, er hing geen dienstregeling, dus ik ging wachten. Toen er om twintig voor vier nog steeds geen bus te zien was, werd ik het stilaan nogal beu, dus besloot ik een taxi te bellen. De meneer aan de andere kant van de lijn beloofde zijn best te doen om iemand te sturen.
Twintig minuten later, en intussen al helemaal bevroren, na al 3 lifts van ongure figuren te hebben afgewezen, besloot ik om terug te bellen. Een andere meneer aan de lijn, veel excuses "we sturen direct iemand, mevrouw, over vijf minuten is er een taxi." Finally. Toen ik thuis kwam was ik echt verkleumd, dus ben snel m'n bed in gekropen om het terug een beetje warm te krijgen.
Zaterdag stonden een aantal dingen op het programma: alle belangrijke files (zijnde mijn office-bestanden en 17 gig aan muziek) overzetten op de tweede harde schijf, de bootschijf formatteren, en alles terug installeren. Na wat geknoei met windows-product codes (komaan zeg, als ze die stomme sticker ín de kast hadden geplakt had'k hem gemakkelijker gevonden) en non-formatteerbaarheid van de schijf die je gebruikt (slimme ik had niet door dat de windowsinstaller dat als functie heeft ingebouwd :D) is het formatteren en reïnstalleren van windows vrij vlot gelopen. CD per CD alle programma's weer geïnstalleerd, en alle drivers opnieuw geïnstalleerd. En daar begon de miserie, ik kreeg de drivers voor het scherm niet aan de praat, een irritant geflikker tot gevolg. Ik verzeker u dat ge er barstende koppijn van krijgt. Zelfs na veel hulp van Ben, Kevin en Bart, lukte het niet. Hoe ik het uiteindelijk gedaan heb, ik heb geen idee, iets geknoeid in hardware installatie, en plots had ik wel het juiste scherm in het menu, hoera! Nog wat geknoei later kon ik eindelijk ook de frequentie aanpassen, oef!
Intussen was het echter wel al 22h, dus het bestanden overzetten was voor vandaag. Eindelijk is trouwens mijn afbeeldingen-folder opgeruimd en overzichtelijk, jeej!
Net wel ontdekt dat ik een aantal muziekfiles (die van bring it on dan nog!) in een andere map had staan, die dus nu onherroepelijk verloren is... Opnieuw zoeken dan maar!
Verder ook nog mijn kamer opgeruimd, het stof eens uit de pc geblazen, en mijn oncologie-boek genegeerd maar in plaats van gestudeerd twee afleveringen van dead like me bekeken, 't wordt echt steeds beter :)
Voor filosofische overpeinzingen is het te laat, hoewel ik er wel wat kan geven, eigenlijk. Ik sluit dan maar af met de mededeling dat ik vrijdag een erg aantrekkelijk marokkaans meisje heb gezien op de fuif!
Vanalles en nog een beetje
Wat was vandaag al boeiend tot nu toe! *Kuch* Niet echt dus. Vanmorgen moesten we naar het brandwondencentrum in Stuivenberg. Hoera op voorhand, want dat betekende dat ik pas om half 8 moest opstaan, ipv om half 7. Achteraf iets minder hoera.
Op zich viel het nog wel mee, een aantal thorax-foto's bekeken, met een kindje van 2,5 gespeeld dat z'n twee handjes verbrand had na 'een val' op een bakplaat, en uitleg gekregen van een paar mensen over verzorging van brandwonden. Maar het hele gezeur over geld en infrastructuur waar mensen ons telkens opnieuw mee overladen komt er nu wel een beetje langs m'n oren uit. Is het dan onze schuld dat er geen geld is om meteen 7 automatische bedden te kopen die elk 25 000 euro kosten? Of dat uw bureau gebruikt wordt als stapelruimte? Of dat de boxen te klein zijn naar uw zin? Nee! Kunnen wij er iets aan doen? Nee! Hou dan alsjeblief uw gezaag voor de mensen die er wel iets mee te maken hebben!
Vanavond komt er nog een erg leuk vervolg aan deze dag, in plaats van naar EV te gaan mag ik immers nog drie uur les gaan volgen over ECG in het UZA. Hiep hiep hoera! De vorige les viel eigenlijk best wel mee, en ik heb zelfs van dat anderhalf uurtje al best wat opgestoken, maar het steekt gewoon tegen dat het van zeven tot tien is, en dan nog op woensdag.
Ter compensatie heb ik mezelf dan maar ontslagen van het studeren van oncologie vanmiddag. Ben gisteren iets minder dan twee uur bezig geweest met het lezen van hoofdstuk één, en wilde vanmiddag eigenlijk hoofdstuk twee doen, maar geen zin!
Vind je dit al puur zelfbeklag? Wacht maar, het wordt nog erger :P
Ach nee, af en toe vraag ik me gewoon eens af wat ik nu al bereikt heb. Ik word over anderhalve maand eenentwintig, en eigenlijk sta ik nog nergens. Ik woon thuis bij mama en papa, heb geen job, geen geld, en het zal nog wel even duren voor dat verandert. Dat integenstelling tot een (groot) deel van mijn leeftijdsgenoten, die toch al wat dichter bij hun afstuderen staan, en na afstuderen komt (normaal gezien) werk, werk zorgt voor geld, en geld voor zelfstandigheid. Bij mij zal het nog minstens 4 jaar duren voor ik daar misschien kan aan beginnen. En soms... soms gaat het gewoon niet zo goed samen, ouders en dochters van 21 :)
Tot slot nog een :P aan de rest van de zielige exen-club, want raad eens wie er als enige nog volwaardig lid is? Yep, moi! Lekker puh! (Maar het is jullie gegund enzo hoor :))
Heb ik nu mijn portie geluk voor de komende 20 jaar opgesoupeerd?
Groot was mijn verbazing toen ik gisterenmiddag opeens een mailtje vond. Er stond dat ik gewonnen had met de nokia club-lifeblog wedstrijd. Het duurde eventjes voor ik me herinnerde dat ik ooit eens bij wijze van idioterij mijn blogadres had ingegeven bij nokia club. Ik geloofde het niet helemaal, en ging eens kijken op de genoemde site.
En jawel, het adres van deze blog stond in de top 10. Ik had gewonnen. En ik mocht nog kiezen wat ik wilde winnen ook. Niemand schijnt te weten wat een lifeblog licentie is, dus heb ik maar al gekozen voor een waardebon voor nokia-accessoires. Geen idee wat ik ermee ga kopen voorlopig, maar dat zien we wel weer.
Meteen is ook het bezoekersaantal hier de hoogte ingeschoten, op een dag maar liefst 149 bezoekers. En het was al duidelijk dat je op blogspot duidelijk meer bezoek krijgt dan op skynetblogs. Ik denk dat ik hier op een week het bezoekersaantal haal van een maand op skynetblogs. Grappig. En een vreemd idee dat zoveel mensen graag meelezen wat er in mijn hoofd zit, en hoe mijn leven eruit ziet. Maar tenslotte doe ik dat ook, als ik andere weblogs lees.
Dusseuh... Hallo allemaal!
Ik had eigenlijk al een lange post in gedachten, maar ik ben nog te verbaasd om die nu neer te pennen, misschien straks, en anders morgen!
Liz Phair - Why can't I breathe
Dit is zo't typisch voorbeeld van een openingsdans op de trouw van mensen die enkel naar het refrein geluisterd hebben.
't Is dan ook zo mooi, en zo hard en wreed.
Get a load of me, get a load of you
Walkin' down the street, and I hardly know you
It's just like we were meant to be
Holding hands with you when we're out at night
Got a girlfriend, you say it isn't right
And I've got someone waiting too
What if this is just the beginning
We're already wet, and we're gonna go swimming
Why can't I breathe whenever I think about you
Why can't I speak whenever I talk about you
It's inevitable, it's a fact that we're gonna get down to it
So tell me
Why can't I breathe whenever I think about you
Isn't this the best part of breakin' up
Finding someone else you can't get enough of
Someone who wants to be with you too
It's an itch we know we are gonna scratch
Gonna take a while for this egg to hatch
But wouldn't it be beautiful
Here we go, we're at the beginning
We haven't fucked yet, but my head's spinning
Why can't I breathe whenever I think about you
Why can't I speak whenever I talk about you
It's inevitable, it's a fact that we're gonna get down to it
So tell me
Why can't I breathe whenever I think about you
High enough for you to make me wonder
Where it's goin'
High enough for you to pull me under
Somethin's growin'
out of this that we can control
Baby I am dyin'
Why can't I breathe whenever I think about you
Why can't I speak whenever I talk about you
Why can't I breathe whenever I think about you
Why can't I speak whenever I talk about you
It's inevitable, it's a fact that we're gonna get down to it
So tell me
Why can't I breathe whenever I think about you
Diep in het zuiden
Eentje van Stef Bos dat ik jullie niet wilde onthouden. Wie jullie dan ook mogen zijn :P
Diep in het zuiden
Worden mensen wakker
Als de zon gaat slapen
In de grote zee
Er wordt gezongen
En de kind’ren dansen
En de loop der dingen
Wandelt met ze mee
En ik sta in de regen maar ik ben niet hier
Mijn hoofd heeft mijn hart laten gaan
Ik sta in de regen en ik was te lang
Te bang om stil te staan
Diep in het zuiden
Lijkt het leven simpel
En de mannen zitten ‘s avonds
Rond het plein
Je ziet ze denken
En je hoort ze praten
Over hoe het leven
In de stad zal zijn
Diep in het zuiden ligt
Misschien mijn toekomst
Maar ik ben zo bang
Dat ik het missen zal
Het verre noorden
Met zijn koude winters
De grijze hemel
Waar de sneeuw uit valt
Maar... Diep in het zuiden
Loopt het leven langzaam
En de vrouwen zitten ‘savonds
Voor hun deur
Je ziet ze denken
Aan een ver verleden
En ze nemen vrede
Met wat is gebeurd
Shout, shout, let it all out
That's basically what happened yesterday. Of beter gezegd deze ochtend. Ik was moe, had teveel gedronken (na 4 jaar nog eens een kater gehad, zegt genoeg) en had (mede daardoor) ontzettende nood aan affectie. Er waren een aantal dingen misgelopen op de fuif, en ergens zal't ook wel het besef geweest zijn dat het mijn laatste jacob-fuif als co was.
In elk geval was het 6u, en begon het laatste nummer "afscheid nemen bestaat niet." Bert zei iets, 'k had het idee dat zijn ogen vochtig werden, en'k heb'm vastgepakt om te slowen, en toen ben ik zowat in snikken uitgebarsten. Daarna naar de keuken gegaan, ff staan uitsnikken bij Cats, en dan heeft Bert me naar huis gebracht.
What the fuck is going on with me? I'm a wimp.
Mijn schooltje in de mist.
Brief aan S
Ik wil een schouder om op te huilen, een huis om in te schuilen... en alles wat ik wil is zover weg...
S,
Als je me nu zou vragen of ik verliefd op je ben, zou ik in alle eerlijkheid nee moeten antwoorden. Daar lijnrecht tegenover staat dan weer dat, als je me vraagt of ik een relatie met je wil, ik ja zou zeggen.
Vlinders met een grote V heb ik al lang niet meer gevoeld, soms vraag ik me af of ik ze nog wel zou herkennen. Maar ik heb nood aan affectie, aan samen zijn. Niet met de eerste de beste, een minimumvereiste is wel dat ik haar graag zie. En jou zie ik graag, nog altijd, of misschien is het beter te zeggen "opnieuw."
Maar ik besef maar al te goed dat dat geen basis is waar je een duurzame relatie kan op bouwen, verre van zelfs.
I'll just wait till someone walks by and sweeps me off my feet.
De minpuntjes
Om het zweverig gedoe te voorkomen moet ik ze toch even op een rijtje zetten:
- ze is vegetarisch. en op kamp is bewezen dat ik en veggi koken geen goede combinatie is
- ze werkt bij ikea. okee, ze werkt, maar wel bij ikea!
- ze is vermoeiend, vaak
- ik denk dat het goed zou kunnen gaan tussen ons, en dat is toch altijd een slecht voorteken
De ideale vrouw, een specialleke voor Cats en afscheid van coördinatie
Gisteren zat ik er na de stuurgroep en verkiezingen (waarover verderop meer) over na te denken op weg naar huis. Wat zijn zoal de eigenschappen van mijn ideale vrouw?
Het eerste dat in me opkwam was: ze heeft een woonst in de buurt van mijn school, maar laat het duidelijk zijn, hoewel zeer handig, is het zeker geen vereiste. Maar't zou wel tof zijn als ze een plek had waar ik af en toe kon blijven slapen, af en toe eens weg van thuis enzo.
Voor de rest kwam ik eigenlijk alleen maar met een hoop cliché's. Ze moet lief zijn, onnozel doen, maar ook serieus op z'n tijd, gevoel voor humor, volwassen zijn op de juiste punten, en kinderlijk op andere, ze wil kinderen, maar nog niet meteen, en trouwen vind ze romantisch en ze moet begrijpen hoe veel en hoe graag ik bezig ben met het vrijwilligerswerk dat ik doe, en dat ik niet altijd even vaak thuis ga zijn en tijd zal hebben en ohja, ze moet ook nog bestaan en mij graag zien :)
't Zal dus ni voor direct zijn :D
Het heel erg foute aan die beschrijving is dat ze zo goed als volledig overeen komt met de ex nr1 over wie sprake in de blog hieronder. Zeker nu ze gaat verhuizen. Damn it!
Maar goed, ik weet ook wel dat ex nr1 minpunten heeft, een paar hele grote zelfs, maar om één of andere reden vergeet ik die af en toe. 't Zal wel menselijk zijn zeker? Tenslotte betrapte ik mezelf in het begin van de relatie al op gedachten als "met haar wil ik trouwen." Jaja, naïef, ik weet het wel.
En nu, speciaal voor Cats: Puss!!!! *kuch*
Gisteren was het dus stuurgroep en verkiezing. Het was mijn laatste stuurgroep die ik voorzat, aangezien ik mezelf geen kandidaat meer stelde voor coördinatie. Na een variapuntje from hell vond ik dat ook helemaal niet zo erg, maar nu...
Ik heb alle vertrouwen in de ploeg die er nu aan begint, het grootste deel ervan heeft zich vorig jaar al meer dan bewezen, maar ik ga het missen.
Ohja, er waren zeker momenten dat ik EV heb vervloekt uit de grond van mijn hart, en zelfs één moment dat ik eraan dacht om er ogenblikkelijk mee op te houden, en geen enkel greintje gezond verstand in mij dacht eraan om nog een jaar verder te doen, en toch. Ik zal het missen om beslissingen te nemen, om te werken aan een hoger doel, voor de vereniging die voor mij ontzettend veel betekend heeft en nog steeds betekent, zij het op een andere manier.
EV was het voorbije jaar een beetje mijn kindje geworden, en het doet pijn om de verantwoordelijkheid af te geven, om mijn kindje uit handen te geven. Kijk eens aan, ik ben nu al volledig emo, na één jaartje co, wat moet dat dan niet met Kenneth geweest zijn, na 3 jaar :)
De stemming voor coördinatie was dan ook zowat de moeilijkste die ik al geweten heb. Ik wist zeker dat ik Bob als co wilde, maar tussen Colin en Cathy kon ik echt niet kiezen. Ik weet dat beide combinaties zouden werken, dat ze het er allebei goed vanaf zouden brengen, en ik vind hen allebei sympathieke en fijne mensen, die allebei hun positieve en negatieve kantjes hebben, maar die hebben Bob en ik ook :)
Uiteindelijk heb ik dan maar de knoop doorgehakt, en of ik de juiste keuze gemaakt heb zal wel blijken. Tenslotte ga ik niet weg bij EV, ik plan om in de RVB te gaan, en mezelf kennende zal ik het toch wel niet kunnen laten om dingen te doen. Groot voordeel: ik zal weer rustige praatcafé-avondjes hebben: jeej!
De grootste reden waarom ik stop met coördinatie (sorry, gestopt ben) is immers niet omdat ik geen vrijwilligerswerk meer wil doen, wel dat ik ander werk wil doen. Ik heb EV nu wel een klein beetje gezien, RVB lijkt me nog wel wat om uit te bollen, en in de twee jaar die ik nog heb voor vrijwilligerswerk, wil ik graag een beetje andere horizonten gaan verkennen.
Het Holebikamp zegt me bijvoorbeeld wel iets, al wéét ik dat daar ook veel tijd in kruipt, en dat ik net als dit jaar het contact met de deelnemers zou missen als KK'er. Maar ach, zover zijn we nog niet!
In elk geval ga ik het missen, en als er een officieel dankjewel komt weet ik zeker dat ik mijn tranen zal moeten bedwingen. Want ja! Achter die stoere lesbo zit een damn watje, verdorie!
