Wat kan een vanvoor-in-de-dertiger, braafjes getrouwd met twee kinders, nu voor belangrijks te melden hebben, vraag je je misschien af.
Terecht, de kans is klein dat deze weblog het wereldnieuws zal halen. Als je op zoek bent naar scoops en nieuwtjes, moet ik je dan ook teleurstellen. Het enige dat ik hier te bieden heb is een venstertje, op mijn leven, gedachten enzovoort.

20 juni 2005

Yesterday was a bad day

Zeker gisterenavond zat het er ff serieus tegen. Er zijn wat problemen bij EV, waarbij ikzelf en mijn collega co zeker niet vrijuit gaan, en ik was gisteren een beetje boos en wanhopig.
Intussen kan ik het allemaal wat relativeren en weet ik dat het zeker niet alleen aan ons ligt. Ik begon al te denken dat ik partijdig was en meer kan verdragen van S, geen engeltje tenslotte, dan van de andere betrokken persoon. Okee, S is mijn ex, en ik begin meer en meer te denken dat ik weer verliefd aan't worden ben op haar, maar na er met mijn co-co over gepraat te hebben, ben ik tot het besluit gekomen dat het niet daaraan ligt. De twee personen in kwestie hebben gewoon een heel andere manier om met dingen die hen niet aanstaan om te gaan, en de manier van S ligt mij gewoon beter, daar kan ik gewoon beter mee om.

't is niet de makkelijkste persoon om mee om te gaan, en erg veel tact heeft ze niet, maar als er iets is dat haar niet aanstaat, zegt ze da gewoon. Op die manier kunt ge er tenminste iets aan doen, en weet ge waar ge staat. De ander kropt alles op en zwijgt, en op een gegeven moment krijgt ge dan te horen dat't genoeg geweest is. Dan valt ge uit de lucht en komt ge voor quasi voldongen feiten te staan en dat appreciëer ik niet zo.

Enfin, we zullen wel zien hoe het uitdraait. Tenslotte, de hele stuurgroep mag opstappen, EV zal blijven draaien, desnoods op 3 vrijwilligers.

14 juni 2005

Het siamese tweeling-fenomeen

Je wil een feestje doen, en daar vrienden op uitnodigen. Een aantal van die vrienden hebben een lief, dat je niet echt tot je vrienden rekent. (zie ook vorige post)
Wat doe je dan? De regels respecteren en beide halve trouwboeken uitnodigen en het risico lopen dat 1) ze de hele avond aan elkaar plakken en 2)de ene halve trouwboek niemand anders kent en 3)je je de hele avond ergert aan de vreemde trouwboek 4)je andere mensen niet meer kan uitnodigen omdat er dan simpelweg teveel genodigden zijn.
Of trek je je stoute schoenen aan en nodig je alleen je vriend(in) uit, zonder halve trouwboek, met het risico dat hij/ze 1) boos/slechtgezind is omdat je zijn/haar lief niet hebt uitgenodigd en eventueel ook het halve feestje zit te mokken 2)vraagt of't lief mag meekomen, en wat zeg je daar dan weer op?

Dilemma's, dilemma's...

Nu moet ik zeggen dat de keuze snel gemaakt is als het koppels zijn die ook in hun eentje functioneren. Die niet elke minuut van de dag bij elkaar willen zijn, dat ook luidkeels verkondigen op alle mogelijke manieren en als ze bij elkaar zijn nooit meer dan een meter uit elkaars buurt gaan. Die koppels, daarvan nodig ik effectief gewoon de helft uit.
Van de andere koppels... mja, zoals ik in mijn vorige post al zei, daarbij heb ik al snel de neiging om dan maar geen van beiden uit te nodigen.

Wat ik deze zomer ga doen op feestjes weet ik nog niet, 't zullen ingevingen van het moment worden, denk ik...

13 juni 2005

*wuif wuif*

Hellow liefjes!

Waarschijnlijk is er absoluut geen kat die dit leest, maar goed. Op mijn skynetblog zit dan weer teveel volk, en er zijn dingen die ik daar dan ook liever niet post, voorlopig.
In ieder geval, ik heb intussen een HTML-boek, en als ik geen tweede zit heb (voorlopig ziet dat er goed uit) dan ga ik deze zomer eens m'n eigen design maken voor dit dingetje. Met veel konijntjes en al! hehe

Jaloezie dus, daar wou ik het eigenlijk over hebben. 't Is echt compleet belachelijk enzo, maar ik vind het echt niet fijn dat sommige van mijn vrienden en vriendinnen een lief hebben. Ik weet het, ik zou eigenlijk gewoon blij moeten zijn voor hen dat ze zo gelukkig zijn, maar dat lukt me dus gewoon niet.
Bij twee daarvan heb ik er nog een -min of meer- logische (maar daarom niet terechte) verklaring voor. Ik kan hun lief namelijk niet uitstaan. De een nog minder dan de ander. Ik zeg niet gemakkelijk dat ik iemand niet kan uitstaan, ik denk dat er bij alle mensen die ik ken echt maar een stuk of 10 zijn die ik écht niet kan uitstaan. Er zijn er natuurlijk wel die ik niet zo leuk vind, en die ik niet goed afkan ofzo, maar als het moet zou ik er een half uur mee alleen in een kamer kunnen zijn. Met hen dus écht niet.
Ze werken op m'n zenuwen, irriteren me vanaf de eerste seconde dat ik ze zie, en nog meer als ze hun mond open doen. Ik kan niet verklaren hoe het komt. Van de ene persoon weet ik dat andere mensen die ook niet afkunnen, maar van de ander weet ik eigenlijk maar één iemand die mijn mening deelt en de persoon in kwestie dus effectief niet kan uitstaan.
Vreemd misschien, maar bij die laatste had ik ook effectief vanaf dag 1 iets van "oh djeezes wa is da voor iet?", en dan bedoel ik vanaf dag 1, niet vanaf minuut of uur 1. Ik doe echt wel m'n best om wat met mensen te praten enzo voor ik mijn oordeel vel :)
Bij de andere die ik niet kan uitstaan is het zo'n beetje gegroeid, in't begin vond ik het niet echt een tof persoon, maar ook niet irritant ofzo, dat't mijn beste vriend ni zou worden was duidelijk, maar bon, zo zijn er honderden mensen :) Een paar maanden later was't om zeep, irritatie alom.

't Is best wel lastig als een van je goeie vrienden of vriendinnen verkeert met iemand die je niet kan uitstaan. Die wil natuurlijk veel bij z'n lief zijn, en tjah, als jij dat lief niet afkan, spreek je liever niet af met het lief erbij. Sowieso doe ik dat liever niet, ik ken leukere dingen dan vijfde wiel aan de wagen spelen, maar daar ging het niet over.
Ik heb gemerkt dat ik me dan nogal makkelijk laat vangen aan het geen contact meer opnemen. Nu moet ik zeggen, bij de ene lag het echt niet aan mij. De vriend(in) in kwestie heeft zich totaal afgesloten van iedereen behalve het lief, en andere vrienden zijn ook het contact verloren. Best jammer, want het was echt een fijn persoontje om mee op te trekken. 't Is gemakkelijk om dan te zeggen dat't aan't lief ligt, dat zou een beetje te gemakkelijk zijn, er zijn andere factoren ook, maar ik kan me niet van de indruk ontdoen dat die iets fundamenteel veranderd heeft aan die vriend(in).
Ik doe nu m'n best om het contact niet te verliezen met vriend(in) 2, nu die ook samen is met iemand die ik niet afkan, maar ik merk dat ik mezelf soms moet dwingen om iets te zeggen enzo. 't Is ook gewoon niet leuk dat je één van je beste vrienden amper nog te spreken/zien krijgt zonder het lief erbij. Bah bah bah!

Goed, twee lieven die ik niet kan uitstaan, maar de derde is nog een geval apart. Ik denk dat ik net zoiets heb als wanneer één van mijn beste vrienden, die overigens heel erg kieskeurig is :P, een lief zou hebben. Het gevoel van alleen achter te blijven in het eeuwige vrijgezel zijn. In het huidige geval is het dan nog eens extra vreemd omdat er een paar jaar geleden vreemde dingen zijn gebeurd tussen ons, die de band, voor mij althans, redelijk uniek maken.
Ik gun het wel hoor, maar het is gewoon vreemd, en ik betrap mezelf erop dat ik soms wil schreeuwen dat't niet eerlijk is.

Hehe, dat deed goed. Sorry voor de hoge ingewikkeldheidsfactor van dit bericht, maar ik wil echt geen namen noemen, zelfs geen initialen. Voor een aantal mensen zal het nu al té duidelijk zijn wie ik bedoel.